Z głębokim żalem zawiadamiamy że w dniu 2 grudnia 2022 roku zmarł w wieku 98 lat S.P. Prof. Dr. hab. Andrzej Danysz.

 Polski lekarz, profesor nauk medycznych, współtwórca radiofarmakologii, powstaniec warszawski.

W czasie II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim, w szeregach batalionu „Harnaś”, w stopniu kaprala podchorążego, pseudonim „Filozof”. Opuścił Warszawę z ludnością cywilną.

W latach 1942–1944 uczył się w tajnej Szkole Asystentów Lekarskich w Warszawie, po zakończeniu II wojny światowej studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, studia ukończył w 1948, następnie pracował na macierzystej uczelni, w Zakładzie Farmakologii, w 1949 obronił pracę doktorską. W latach 1950–1957 pracował w Akademii Medycznej w Łodzi, w Zakładzie Patologii Ogólnej oraz jako wykładowca w Wojskowym Centrum Wyszkolenia Medycznego w Łodzi, w latach 1957–1969 w Akademii Medycznej w Białymstoku, gdzie kierował Zakładem Farmakologii, gdzie w 1961 habilitował się na podstawie pracy Odczynowość zakończeń adrenergicznych i cholinergicznych w ostrej chorobie popromiennej. W latach 1969–1992 pracował w Instytucie Leków, gdzie kierował Zakładem Farmakologii, od 1983 do 1991 był dyrektorem Instytutu, w 1970 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1980 profesora zwyczajnego. W latach 1992–1994 pracował w Instytucie Farmaceutycznym, gdzie kierował Zakładem Farmakologii.

W swoich badaniach zajmował się chemiczną radioochroną organizmu, stworzył koncepcję celowanej farmakoterapii narządowej, w ramach której zajmował się dystrybucją leków za pomocą tzw. aktywatorów membranowych używanych do wybiórczego nagromadzenia leku w chorym narządzie^[4][5]. Opublikował m.in. Radiofarmakologia. Działanie leków w ustroju napromienionym (1969 – z Danutą Koćmierską-Grodzka), Podstawy antybiotykoterapii (1974 – z Januszem Jeljaszewiczem), Podstawy chemioterapii (1983 – z Januszem Jeljaszewiczem i Jadwigą Mészáros).

Od 1983 był członkiem korespondentem, od 1988 członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, należał do członków założycieli Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego (1965) i Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych (1967), był członkiem Komitetu Terapii PAN, Komitetu Nauk Fizjologicznych PAN i Komitetu Nauki o Leku PAN. W 1999 został przewodniczącym Koła Lekarzy i Medyków Powstania Warszawskiego.

W 1989 otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Krzyżem Kawalerskim (1982), Krzyżem Oficerskim (w 1994 za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej) oraz Krzyżem Komandorskim (w 2004 za wybitne zasługi w działalności na rzecz niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w pracy społecznej w organizacjach kombatanckich (M.P. nr 56 z 2004, poz. 939) Orderu Odrodzenia Polski.

W załaczniu artykuł z pisma LEKARZ WOJSKOWY 4/2020

Artykuł z pisma LEKARZ WOJSKOWY 4/2020

Cześć jego pamięci!

 

 

 

 

Z wielkim smutkiem zawiadamiamy, że w dniu 12 czerwca 2021 roku zmarł w wieku 99 lat Profesor Witold Kieżun. 

Ostatnią walkę w życiu przegrał ten niezłomny żołnierz Armii Krajowej batalionu „Gustaw”, pseudonim „Wypad”, weteran walk na barykadach Powstania Warszawskiego, wielki przyjaciel dzieci i młodzieży, którego sercu szczególnie bliska była Nasza Szkoła.

Był człowiekiem o niezwykle silnym charakterze, niepodważalnych wartościach moralnych oraz wysokiej kulturze osobistej. Aktywny do ostatnich chwil swojego życia pozostawił nam bardzo bogatą i interesującą biografię. Przez prawie dwa ostatnie lata był Prezesem Środowiska Batalionów „Gustaw” i „Harnaś” Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Mieliśmy przyjemność gościć Pana Profesora na dorocznym Święcie Szkoły w listopadzie 2019 r. Pamiętamy, jak drżącym ze wzruszenia głosem przekazał zebranym na sali słowa o miłości do Ojczyzny i wobec niej obowiązku oraz o roli, jaką ma do spełnienia kolejne pokolenie uczniów Naszej Szkoły.

Przesłanie Pana Profesora pozostanie za zawsze w naszych sercach.

Pamiętamy.

 

12.06.2021 r., w wieku 99 lat zmarł Witold Kieżun, pseudonim „Wypad”. W asyście wojskowej, z honorami należnymi kawalerowi orderu Virtuti Militari, spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Odszedł od nas „nasz Profesor”, pozostawiając nam wiele wspomnień ze wspólnie przeżytych doświadczeń oraz niezwykle bogatą biografię.

Uczestnik Powstania Warszawskiego, Oddziału Specjalnego Batalionu NOW-AK „Gustaw”, w stopniu podporucznika czasu wojny, zapisał się na kartach powstańczej historii jako żołnierz niezwykle odważny, przebojowy, inteligentny i obdarzony zdolnościami dowódczymi. Brał udział w zdobyciu Poczty Głównej, Komendy Policji, Kościoła Św. Krzyża i obronie Pałacu Staszica oraz w walkach na Woli.

W czasach pokoju kontynuował swoją niestrudzoną służbę ludziom jako wybitny ekonomista, naukowiec i wykładowca na wielu uczelniach w kraju i za granicą. Pozostawił dla przyszłych pokoleń 80 książek w czterech językach i kilkaset artykułów naukowych.

My, członkowie Środowiska Żołnierzy Batalionów AK „Gustaw” i „Harnaś” zawdzięczamy mu ocalenie od zapomnienia historii walk Powstańców z naszych dwóch batalionów.  Przez kilka ostatnich lat pełnił zaszczytną funkcję Prezesa Środowiska.

Jako wielki przyjaciel młodych pokoleń, związany serdecznymi więzami m.in., z uczniami Szkoły Podstawowej Nr 279 im. Batalionów AK „Gustaw” i „Harnaś”, uczył młodzież przy wielu okazjach, jak służyć Ojczyźnie, przekazując im wartości moralne i etyczne, którym pozostał wierny do końca życia.

Odznaczony został również Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Armii Krajowej oraz Warszawskim Krzyżem Powstańczym.

Cześć jego pamięci!

 

W dniu 12 czerwca 2021 roku

odszedł na wieczną wartę

 

 

prof. dr hab.

Witold Jerzy Kieżun

ps. „Wypad”

 

major w stanie spoczynku,

żołnierz Powstania Warszawskiego 1944,

Oddziału Specjalnego "Gustaw-Harnaś".

Brał udział w akcjach zdobycia Poczty Głównej,

kościoła św. Krzyża, Komendy Policji.

Odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari V klasy,

Krzyżem Walecznych,

Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski,

Złotym Krzyżem Zasługi i innymi.

Więzień radzieckich łagrów.

Wielki Patriota, całe życie poświęcił Polsce.

 

---

Z wielkim żalem informujemy, że w dniu 10 czerwca 2021r. zmarł Pan Zdzisław Sobociński. Miał 95 lat.

Odszedł od nas na „wieczną wartę” żołnierz Armii Krajowej, wieloletni przyjaciel Naszej Szkoły, człowiek skromny, życzliwy i wielkiego serca. Przez kilkanaście lat pełnił funkcję wiceprezesa Środowiska „Gustaw” i „Harnaś” Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Po raz ostatni mieliśmy okazję gościć Pana Zdzisława w szkole dwa lata temu na uroczystym zakończeniu roku szkolnego, kiedy zebrał gorące owacje jako bohater zwycięskiego wywiadu przeprowadzonego przez uczennicę klasy siódmej w ramach konkursu „Patroni wzorem młodych pokoleń”.

Pan Zdzisław walczył w czasie Powstania Warszawskiego w Grupie „Harnaś” w kompanii „Janusz”. Miał pseudonim „Wojtek”.

Nigdy nie uważał się za bohatera.  Mówił, że było to dla niego oczywiste, iż trzeba ratować Polskę - bardzo dużo młodych ludzi stanęło wówczas do walki.

Był dumny, że mógł swoją powstańczą historię przekazywać kolejnym pokoleniom uczniów Naszej Szkoły.

 

Pamiętamy.

 

 

W dniu 10.06.2021r. zmarł Zdzisław Sobociński, ps. „Wojciech”. Miał 95 lat.

Skromny, uśmiechnięty, tchnący wewnętrznym spokojem i pogodą ducha, ale kiedy trzeba było, również i stanowczy - takim pozostanie w pamięci nas wszystkich.

Był żołnierzem Armii Krajowej, uczestnikiem Powstania Warszawskiego w stopniu kaprala. Należał do kompanii „Janusz” batalionu „Harnaś”. Brał m.in. udział w zdobyciu Komendy Policji i Kościoła Św. Krzyża oraz w walkach na Woli. Po kapitulacji Powstania był jeńcem stalagów. Po wyzwoleniu obozu kontynuował służbę wojskową w II Korpusie Generała Andersa we Włoszech. 

Odznaczony został Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Partyzanckim.

Godny zaufania i odpowiedzialny, przez kilkanaście lat pełnił funkcję wiceprezesa Środowiska Batalionów „Gustaw” i „Harnaś”.

Wielką przyjaźnią darzył dzieci i młodzież. Był opiekunem harcerzy ze Szczepu 82 służących przy pocztach sztandarowych Środowiska. Często sam pełnił tą zaszczytną służbę.

Szczególne więzy łączyły go ze Szkołą Podstawową Nr 279 im. Batalionów Armii Krajowej „Gustaw” i „Harnaś” w Warszawie. Przez wiele lat uczestniczył w uroczystościach szkolnych i spotkaniach z uczniami, którym zawsze mówił, że przystąpienie do walk w Powstaniu Warszawskim było dla niego czymś oczywistym. Nigdy nie uważał się za bohatera. Spoczął w rodzinnym grobie na cmentarzu Służewieckim Nowym w Warszawie.

Uroczystościom towarzyszyła asysta wojskowa.

 

Pozostanie na zawsze w naszych wspomnieniach i naszych sercach.

 

Cześć jego pamięci!

 

---

 

 

 

Barbara Suraga zmarła dnia 13.01.2017 r. w wieku 96 lat.

Odszedł  od nas jeden z najbardziej aktywnych członków Środowiska Batalionów NOW-AK „Gustaw” i „Harnaś”.

Przez wiele lat Pani Basia była duszą naszych zebrań czy okolicznościowych spotkań w Szkole Podstawowej nr 279, której od 20 lat są naszym Patronem.

Była animatorem wielu akcji, zwłaszcza podczas letnich wyjazdów do Rogowa, które organizowała dla wszystkich chętnych. Zawsze wesoła i chętna do działania. Taką właśnie będziemy Ją pamiętać.

W Środowisku była odpowiedzialna za Komisję Socjalną, niosąc pomoc naszym Koleżankom i Kolegom, będącym w potrzebie.

Na szczególną pamięć zasługuje jej praca w Komisji Historycznej, polegająca na zbieraniu i porządkowaniu materiałów dotyczących historii działalności NOW w okresie przed zjednoczeniem z Armią Krajową oraz po tym wydarzeniu.

Materiały te, zebrane w ponad 180 teczkach, zostały przekazane - podczas uroczystego spotkania w Pałacu Staszica - przedstawicielom Archiwum Akt Nowych.

Pani Basia w czasie okupacji działała w konspiracji wspólnie z mężem Orestem Suragą, członkiem NOW. Oboje na polecenie przełożonych zatrudnili się w niemieckich zakładach Junkersa na lotnisku Okęcie, gdzie wykradali części pojemników ze skóry na paliwo oraz wykonali szkice lokalizacji wielkich zbiorników paliwa do samolotów. Dzięki tym szkicom zbiorniki zostały zbombardowane w maju 1942 r.

Droga Pani Basi do Konspiracji była Jej naturalnym wychowaniem w dwudziestoleciu: w domu i szkole.

Nauki w szkole podstawowej pobierała w Belwederze, razem z córkami Marszałka Józefa Piłsudskiego, o czym chętnie opowiadała.

Na początku Powstania Warszawskiego, podczas ewakuacji ludności cywilnej dzielnicy Ochota, Pani Basia wraz z mężem i trzymiesięcznym synem oraz matką zostali wywiezieni na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie dali przykład męstwa w warunkach obozowych.

Za swą działalność w czasie okupacji otrzymała Krzyż Armii Krajowej, za działalność w Środowisku – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz odznaczenie Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i awansowanie do stopnia porucznika.

 

---

Śp. Wojciech Barański 

"Bar"

W dniu 9 grudnia 2016 roku w wieku 86 lat odszedł od nas na wieczną wartę Wojciech Barański (ps. ”Bar”), , wiceprezes Zarządu Głównego ŚZŻAK, podharcmistrz ZHP, członek pierwszej Rady Powierniczej Muzeum Powstania Warszawskiego.

Urodził się 11 lipca 1930 r. w Warszawie.

Podczas okupacji był członkiem harcerskiej organizacji katolicko - narodowej Hufce Polskie. W czasie Powstania Warszawskiego był żołnierzem III Plutonu Kompanii „Harcerskiej” Batalionu „Gustaw”, łącznikiem kapitana „Sosny”. W czasie walk w Powstaniu został kontuzjowany i skierowany do szpitala. Z Warszawy wyszedł z ludnością cywilną. Uciekł z transportu do Pruszkowa.

Po wojnie jako uczeń Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie utworzył młodzieżową organizację antykomunistyczną o nazwie Harcerze Armii Krajowej, której był przywódcą.

W lutym 1947 roku został aresztowany, a po wielomiesięcznym brutalnym śledztwie skazany na pięć lat pozbawienia wolności oraz dwa lata pozbawienia praw publicznych i osadzony w więzieniu we Wronkach. W latach 1950-1952 był więźniem obozu pracy w Rusku koło Strzegomia, a po odbyciu kary został wcielony do 5. Batalionu Pracy Wojskowego Korpusu Górniczego – pracował w kopalni „Generał Zawadzki” w Dąbrowie Górniczej.

W 1956 roku został zwolniony do rezerwy1 .

W 1970 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.

Był długoletnim pracownikiem warszawskiego budownictwa przemysłowego i komunalnego.

Przez wiele lat brał bardzo często udział w spotkaniach z uczniami naszej szkoły, prowadził wycieczki harcerzy szlakiem walk powstańczych naszego Batalionu „Gustaw”.

Odznaczony wieloma odznaczeniami, z których najbardziej sobie cenił Krzyż Armii Krajowej.

Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym niedaleko naszej kwatery powstańczej. Bardzo będzie Go nam brakowało.

Cześć Jego Pamięci. 

---

Śp. Ewa Krasnowolska

"Ewa- Maria"

  4 grudnia 2016 roku zmarła Pani Ewa Krasnowolska- ps. Ewa-Maria. 

    Urodziła się 12 stycznia 1922 w Zakopanem. Jej ojciec był ziemianinem z Kresów Wschodnich. W 1925 roku wyjechał do Argentyny. Warunki finansowe nie pozwoliły mu na sprowadzenie rodziny. Matka była księgową.
   W latach 30. Ewa Krasnowolska uczęszczała do Prywatnej Żeńskiej Szkoły im. Cecylii Plater-Zyberkówny w Warszawie. W połowie lat 30. zapisała się do harcerstwa i należała do 6. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Królowej Jadwigi. Okupację niemiecką spędziła w Warszawie. Uczyła na tajnych kompletach gimnazjalnych, podjęła studia na tajnym Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas okupacjii niemieckiej założyła wraz z przyszłym mężem Jerzym Krasnowolskim tajną organizację wychowawczą "Kuźnia", która miała za zadanie uświadamianie i edukowanie biednej młodzieży warszawskiej. Działała też w tajnym stowarzyszeniu katolickim "Odrodzenie". 
   Podczas powstania warszawskiego dowodziła na Starówce grupą sanitarną batalionu "Gustaw" kompanii "Harcerskiej" AK. Została w Warszawie aż do ostatnich dni powstania. Udało jej się uciec ze stolicy i przedostać do Częstochowy, gdzie wznowiła naukę na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich, a po zakończeniu wojny przeniosła się do Krakowa i uczestniczyła w seminarium prowadzonym przez prof. Juliana Krzyżanowskiego Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. 
    Od 1947 roku pracowała, z przerwami, w redakcji Państwowego Instytutu Wydawniczego, przeszła na emeryturę w 1977 roku. Zajmuje się pisaniem biografii polskich kobiet walczących w AK. 

Wspomnienie

 

---

 

Śp. Anna Mazanowska

"Hanka" , "Wrona"

W dniu 28 października w wieku 95 lat odeszła od nas na wieczną wartę koleżanka Anna Mazanowska (ps. „ Hanka”, „Wrona”). Była aktywnym członkiem Środowiska, troszczyła się o zachowanie pamięci o Powstaniu i jego uczestnikach. Szczególną opieką otaczała tych kolegów, którzy żyli i odchodzili w trudnych warunkach.

   Anna Mazanowska pochodziła z rodziny o tradycjach patriotycznych. Jej ojciec, Stanisław, oficer Wojska Polskiego został zamordowany w Katyniu w kwietniu 1940 r.

    W czasie Powstania Warszawskiego podjęła działalność sanitariuszki w Kompanii „Genowefa” w Batalionie „Harnaś”, gdzie zajmowała się opatrywaniem rannych Powstańców i cywili. Na tym stanowisku dotrwała do końca Powstania. Była w załodze szpitala przy ul. Czackiego. Po upadku Powstania opuściła Warszawę wraz z ludnością cywilną.

   Po zakończeniu wojny rozpoczęła studia na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. Po ich ukończeniu podjęła pracę w Instytucie Energetyki Jądrowej w Świerku, gdzie uzyskała tytuł doktora nauk chemicznych. Pozostawała w kontakcie ze Środowiskiem Batalionów „Gustaw” – „Harnaś” do końca życia. Jeszcze w marcu 2016 roku udzieliła nam wywiadu telefonicznego, dzieląc się swoimi przeżyciami i doświadczeniami. Została pochowana na warszawskich Powązkach.

Wspomnienie  

 

---

 

Śp. Barbara Kuszell-Jełowicka

"Baśka" , "74"

   Dnia 24 października w wieku 90 lat na wieczną wartę odeszła nasza koleżanka Barbara Kuszell-Jełowicka (ps. „Baśka”, „74”). Urodziła się w 1926 roku w Przytocznie na Podlasiu.

   W 1944 roku zdała maturę na tajnych kompletach w Warszawie. W 1942 roku przystąpiła do konspiracji i przeszła kursy sanitarne oraz praktykę szpitalną w szpitalu przy ul. Kopernika. Na początku Powstania uczestniczyła w działaniach grupy sanitarnej w rejonie barykady przy ul. Miodowej. 15 sierpnia dołączyła do szpitala doktora „Morwy” przy ul. Kilińskiego 3. Dnia 29 sierpnia została zasypana w budynku szpitala zniszczonym podczas bombardowania. Jako jedna z nielicznych została odkopana i uratowana. 30 sierpnia, w trakcie wycofywania się ze Starego Miasta, wraz z rannymi ze szpitala przeszła kanałami od placu Krasińskich do ul. Wareckiej z grupą rannych. W Śródmieściu dołączyła do szpitala batalionowego. Po kapitulacji Powstania Basia wyszła z miasta razem z rodziną. Przeszła przez obóz w Pruszkowie.

    Po wojnie ukończyła ogrodnictwo na Uniwersytecie Poznańskim. Pracowała wiele lat jako architekt krajobrazu w biurach projektowych w Warszawie, Katowicach i Gliwicach. W roku 1961 zamieszkała wraz z mężem w Gliwicach. Miała dwóch synów. W 1989 roku została odznaczona Krzyżem Walecznych za uratowanie rannego podczas ewakuacji Starego Miasta.

    Utrzymywała żywy kontakt z naszym Środowiskiem, prowadziła korespondencję z koleżeństwem z zagranicy. Czynnie uczestniczyła w pracach naszego Środowiska. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na warszawskich Powązkach. Będzie nam jej bardzo brakowało.